Usta oyuncu Demet Akbağ Episode Dergi’nin nisan sayısına kapak oldu. Tiyatro oyunları, sinema filmleri ve televizyon projeleri hakkında konuşan Akbağ samimi açıklamalarda bulundu. Röportajın detayları haberimizin devamında…
Bir Demet Tiyatro En İyi Örnekti
TV’de skeçlerle başlayan, Bir Demet Tiyatro gibi adınızı yazdığınız, bir devir açan işiniz ve Akrep’e uzanan bir yolculuğunuz var. Çok farklı, döneminin yenilikçi işlerinde de imzanız var. Siz yerli TV ekranının son 30 yıldaki yolculuğunu nasıl görüyorsunuz? Yerli diziler hangi noktadan hangi noktaya geldi sizce?
Zaman zaman yaptığım söyleşilerde hep anlatıyorum: Öğrencilik yıllarımda, TRT 2’deki bir iş için çağrılmıştım. Necef Uğurlu’nun yazdığı bir dizide hemşire rolü için aradılar ve “Yanınızda beyaz ayakkabı getirin,” dediler. Kostümü veriyorlardı ama herkes kendi ayakkabısını getiriyordu. Hemşire kostümü çok spesifik olduğu için tabii, yoksa düğün sahnesinde görümceyi oynamaya gidecekseniz de “Abiye bir elbise getirin” diyorlardı. Kamera önündeki tüm işler neredeyse yarı yarıya gönüllülük esasına dayanırken koca bir sektöre döndü.
Bir Demet Tiyatro, ekranda durum komedisinin en iyi örneklerinden biri oldu. O konuda çok ileriye değil, geri gittiğimizi düşünüyorum. Maalesef. Uzun dizi süreleri, mizahın matematiğini bozdu. Tiyatro sahnesi üzerinde “mış gibi yaptığımızı” seyircinin bilerek izlediği bir işti Bir Demet Tiyatro, pek çok konuda hem şahsi tarihimde hem televizyon tarihinde çok önemli olduğuna inanıyorum. Şu anda televizyona yapılan işleri tek tek ele aldığımızda çok başarılı işler ve özellikle diziler var. Ancak genel olarak televizyonculuğun altın döneminde olduğunu söyleyemeyeceğim. Tek tip bir yayın anlayışı, elbette bunun pek çok farklı nedeni var, ama yaratıcılıktan yoksun, parlamayan bir televizyon yayıncılığı var maalesef. Çok iyi içerikler üretilmesine rağmen sektör topyekûn iyi diyemem.
İyi ki Dedirtecek Rolleri Oynamak İstiyorum
2000’de yayınlanan Vizontele ile 2020’de yayınlanan Dokuz Kere Leyla filminin arasında 20 yıl boyunca 17 filmde yer aldınız. Neredeyse her yıl bir filmde yer almak demek bu. Türkiye’de çok rastlanan bir kariyer değil. Biraz bunu konuşmak isteriz. Nasıl geçti 20 yıl? Planınıza sadık mı kaldınız, seçeneklerin içinden seçtiklerinizle yıllık olarak mı ilerleyen bir dönem oldu?
Sinema ve tiyatro zamanlama açısından 1 yıl içinde rahatlıkla yapılabilen iki tür. ‘Bir Demet Tiyatro’ ve ‘Otogargara’ ile başlayan BKM döneminde, biri bitti, biri başladı aslında. O 20 yılın 15 yılında 4 tane tiyatro oyunu da var. Her birini yaklaşık 4 sezon oynayınca, yazları da sinema filmi çekebiliyordum. Çoğunlukla da bir filmi çekerken iki tane de ya fikir olarak ya proje olarak sırada bekliyor olurdu. Ben hikayeleri beğendim, yazarlar, yönetmenler çekmek için benim daha önce kabul ettiğim projenin bitmesini de beklediler. Ata ile yaptığımız ‘Eyvah Eyvah’lar mesela. Seyirci de biz de Firuzan ve Hüseyin’i çok sevince 3 tane çektiğimiz, doğal olarak 3 sezonu dolduran işler oldular mesela. ‘Hükümet Kadın’ da öyle. Dinlediğimde çok etkilendiğin bir hikaye idi. Sermiyan da ‘Sen oynarım dersen yazacağım’ dedi. Ama iki tane olması planı ile yola çıkmamıştık.
Hep şakasını yapıyordum aslında, bana ‘Neden dizi yapmıyorsunuz’ dediklerinde, ‘Dizi gibi sinema filmleri çektiğimden, diziye vakit kalmıyor’ diye. Gerçekten de biraz öyle oldu. Hep sevdiğim, içinde olmaktan mutlu olduğum, üzerinden yıllar geçtiğinde de pişman olmadığım projelerde yer aldım sinemada. Sinema filmleri sinemada da televizyonda da yayınlandıklarında izleyicim beni hep mutlu etti. ‘Önümüzdeki 20 yıl şu kadar film yaparım’ diye bir plan yapmamıştım. Ama pişman olmayacağım işler yapma planım vardı. Bir de halen devrede olan, ‘Bu rolü benim oynamam fark eder mi?’ planım var. Daha önce oynamadığım, ben oynadığımda, bana da izleyene de ‘İyi ki’ dedirtecek rolleri oynamak istiyorum.
